Bugün Ordu’nun dört bir yanında, Türkiye’nin çeşitli şehirlerinde; öğretmen, doktor, gazeteci, mühendis, sanatçı ya da esnaf olarak yaşamını sürdüren binlerce insanın kalbinde bu okulun izi vardır.
Ünye Lisesi yalnızca bir eğitim yuvası değil, bir karakter ocağıydı. Sabahları okulun bahçesinde toplanan kalabalığın içindeki sessizlik, biraz saygıdan, biraz da heyecandandı. Herkes o yılların öğretmenlerini, yöneticilerini hâlâ hatırlar.
O dönem Müdürümüz Onur Odabaşı, İdare’deki Hulki Aygen, eşi öğretmenimiz Fatma Aygen, Mehmet Çoker, Sevgi, Erdal Gökçe, Lemi Deniz, Mustafa Kandaz…
Dönemimizle ilgili ilk aklıma gelen isimler bunlar.
Hepsini sevgiyle, saygıyla anıyorum. Her birinin emeği, bizlerin kişiliğinde, düşünce biçiminde derin bir iz bıraktı.
O sıralardan mezun olanlar bugün birbirini görünce hâlâ “Hangi yıldandın?” diye sorar. O cümle bir selamdan fazlasıdır; ortak bir geçmişin parolasıdır.
Çünkü Ünye Lisesi mezunu olmak, biraz da Ünye’yi yüreğinde taşımak demektir.
Geçtiğimiz günlerde, Ordu Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Orhan Baş da radyo programında mezunu olduğu Ünye Lisesi’nden bahsetti.
O yıllarda derin bir sevgiyle andığı öğretmenlerini, okulun kendisinde bıraktığı duygusal izleri samimi bir dille paylaştı.
Bu sözler aslında sadece onun değil, hepimizin hislerine tercümandı. Çünkü Ünye Lisesi, mezunlarının hayatına yön veren bir dönüm noktasıydı.
Her mezuniyet döneminde, okulun önünden geçen rüzgâr bile bir hikâye fısıldar. Kiminin ilk aşkı o bahçededir, kiminin en yakın dostu o sıralarda kazanılmıştır.
Zaman değişti, mekan aynı, müfredatlar değişti ama o ruh hâlâ yaşar: Birlikte öğrenmenin, birlikte büyümenin ruhu.
Bir dönem, o ruhu yeniden canlandırmak için düzenlenen Pirinçli Günü etkinliği de bu duygunun yansımasıydı.
İlki yapıldığında büyük ilgi gören, ancak bu yıl katılım azlığı nedeniyle iptal edilen bu etkinlik; aslında eski dostları, eski sınıf arkadaşlarını bir araya getiren özel bir buluşmaydı.
Kısacık sürse de, o gün okulun bahçesinde atılan kahkahalar, fotoğraflar, paylaşılan anılar Ünye Lisesi’nin unutulmaz hatıraları arasında yerini aldı.
Ve tam da bu yüzden, okulun isminin değişmesini “Ünye Lisesi” adının silinip yerine “Mustafa Rakım Anadolu Lisesi” yazılmasını doğru bulmuyorum.
Çünkü bir okulun adı sadece tabelası değildir; o isim, bir şehrin hafızasında yankılanan bir geçmişi, bir kimliği temsil eder.
Ünye Lisesi adı, bu kentin belleğinde bir semboldür. Onu değiştirmek, sadece bir ismi değil, bir neslin anılarını da silmektir.
Belki de bu yüzden, Ünye Lisesi’nin adı geçtiğinde herkesin gözleri bir anlığına dolar.
Çünkü orası sadece bir okul değil, bir neslin aynasıdır.
Oradan her geçtiğimde anılarım tazelenir..
Sizler gibi.
Okul arkadaşlarım...
Kalın sağlıcakla..
